Аналитика
Банката на Англија, според банкарските хроничари, има два избора: или да го одложи, под различни објаснувања, враќањето на тоа злато на сопствениците или никогаш да не им го врати тоа злато. Пред помалку од шест години, доволно мнозинство жители на Обединетото Кралство гласаа за напуштање на Европската унија. Формално и политички, Кралството ја напушти европската интеграција на 31 јануари 2020 година, а по преодниот период дефинитивно веќе не е во европскиот блок од 1 јануари 2021 година.
Законски, сè е обликувано како што треба, но дали се случи вистинскиот Брегзит? Ако се суди според политиката на британската влада, Британија се уште е во политичко-економскиот блок – проширен со Америка – кој формално го напушти. Брегзит е изневерен.
Ноќта на 31 јануари 2020 година, премиерот Борис Џонсон ѝ кажа на нацијата дека Обединетото Кралство е повторно независно и слободно, што беше желба на доволно мнозинство од поданиците на Кралството. Но, тоа се случи сосема поинаку, Велика Британија не е ниту независна, ниту слободна. Тоа е реалноста по две години „слобода и независност“. Се разбира, во формална смисла, нема враќање назад, правното и официјалното одвојување од ЕУ не може да се врати назад. Но, тоа не значи ништо, бидејќи суштината на Брегзит е изневерена. Британската елита ја постигна основната цел олицетворена во одвојувањето од структурите на ЕУ, но не ја врати независноста. Нема промена во моделот на општеството. Расположението на јавноста беше искористено само за целите на британската елита. Се покажа дека нема суштински промени,пишува српски Нови Стандард.
Прашањето за вина
Како се случи тоа и кој е виновен за своевидното предавство на Брегзит? Британците генерално не се против Европа, но гласаа за излегување од ЕУ бидејќи не сакаат социјален модел кој, според нив, ја отелотворува европската интеграција. Тие сакаат промени, сакаат нивната земја да го врати суверенитетот и одговорноста на избраните политичари и сакаат Британија да личи на себе, а не како некој замислен европски модел. Да не бидеш дел од чудна политика, да не си го пикаш носот во туѓите дворови и едноставно да бидеш Британија. И да биде еден вид „коректен посредник“ и автор на правилата на новиот систем во комплицирани меѓународни околности.
Затоа Брегзит беше на некој начин типична британска револуција. Актуелната британска влада дојде на власт во декември 2019 година, токму на тој бран на расположенија и надежи на Британците. Лидерот на кампањата за Брегзит, Борис Џонсон е на чело на владата, но тој, барем досега, практично го изневери Брегзит. Тој дури елиминира четворица од неговите најблиски соработници од неговиот тим, кои всушност ја започнаа кампањата за Брегзит. Последен што си замина беше Лорд (Дејвид) Фрост, човек кој беше идеолог на целиот проект и кој ги водеше преговорите со ЕУ. Џонсон остана сам, а Брегзит беше предаден. Освен формалното излегување од ЕУ, владата на Џонсон не сфати ништо од Брегзит.
Во нови канџи
Се разбира, тешко е да се процени „што би се случило ако се случеше“, но сплетот на околностите беше навистина против Брегзит. Прво, речиси веднаш, дојде епидемијата на корона вирусот, за време на која западните земји беа ослабени со наметнување правила на кои националните влади не можеа да им одолеат. Формирана беше некаква глобална влада под изговор за заштита на здравјето. Иако Британија првично се спротивстави и се обиде да ја следи својата корона-политика, на крајот сепак клекна и капитулираше. Излегува дека одлуките се донесени врз основа на лажни податоци и информации, но сега нема враќање назад.
Потоа, по две години измачување со короната, дојде војната во Украина и антируската хистерија, па повторно западните влади мораа да слушаат еден центар и неговите упатства. Се чини дека ова беше само вовед во украинскиот проект. Сепак, Британија беше вклучена во Украина уште пред короната и формирањето на владата на Борис Џонсон.
И токму кога Британија беше киднапирана од прегратките на Брисел, таа брзо падна во канџите на Вашингтон и стана, повеќе од кога било, обичен инструмент на американската политика и практично нејзин портпарол. Наместо ЕУ, сега имаме „колективен Запад“ со седиште во Вашингтон.
Значи од Брегзит не остана речиси ништо, всушност, само на пасошот веќе не пишува Европската Унија и нема знамиња на ЕУ, а наместо ветената независност има колонијален статус. Сегашната политичка елита, иако го должи својот статус на Брегзит и оние кои гласаа за напуштање на ЕУ, немаше сила или храброст да излезе и да го задржи достоинството на Кралството. Сето ова се случува со поддршка на банкарската и бизнис елита, која апсурдно го поддржа Брегзит за време на процесот на напуштање на ЕУ.
Каде е златото?
Има, секако, многу причини зошто е тоа така, но во банкарските кругови сѐ повеќе се зборува за проблемот со златото депонирано во Банката на Англија. Тоа е голем проблем.
Тоа е злато што многу, првенствено земји на НАТО, го депонираа во Банката на Англија (Банката на Англија е централна банка на Велика Британија). Многу земји во Лондон го чуваат своето злато од 1945 година. Сепак, се чини дека тоа злато повеќе го нема. Има хартии и „записи“ дека златото е во Банката на Англија, но дали тоа навистина (физички) постои е под знак прашалник. Во банкарските кругови на некој начин е јавна тајна дека такво злато нема во депоата на Банката на Англија.
Како што неодамна предупреди американскиот економски хроничар Хорхе Вилчес, дека златото одамна го нема, бидејќи Британија го користела како колатерал за државни заеми, го пласирала на пазарот на финансиски деривати, а дел од него и самата продавала. Патем, тоа беше вистинската причина што Британија пред неколку години ги заплени златните резерви на Венецуела, кои беа депонирани во Лондон под изговор за задушување на демократијата во таа земја.
Во истиот проблем се и САД, кои на сличен начин го користеа златото од другите земји депонирано во Федералните резерви.
Сега, кога голем дел од светската трговија, поради политиката на санкции – моментално кон Русија и наскоро кон Кина, а можеби и кон Индија, а од претходно Иран – се враќа на подлогата на злато и кога златото повторно станува единствените вистински пари, повеќето земји ги сакаат своите депонирани златни резерви, главно во Лондон и Америка, дома, во нивните трезори.
Овој процес веќе беше навестен и беше забрзан со одлуката на Русија, поттикната од санкциите, да продава нафта и гас, а потоа и други производи и суровини во Европа, или за рубли поврзани со злато или за физичко злато. Кина им плаќа злато и јуани на Иран и Саудиска Арабија за нафта. Сепак, Британија нема да може да им го врати златото на земјите бидејќи, очигледно, го нема, потрошено е.
Вовед во „златната војна“?
Тоа е една од причините што финансиските преговори меѓу Британија и Европската унија сѐ уште не се завршени, поточно сите претходни пропаднаа и ситуацијата е отворена. Сепак, сето тоа може да доведе до историски проблеми и еден вид внатрешна златна војна во НАТО, бидејќи најпогодените земји се сојузници.
Банката на Англија, според банкарските хроничари, има два избора: или да го одложи враќањето на златото на сопствениците под различни објаснувања или никогаш да не им го врати златото. Едноставно нема злато или поголем дел од него.
Непријателствата и проблемите ќе започнат кога тие земји ќе побараат формирање на независен ревизор кој ќе утврди дали постои злато. Лондон секако ќе го одложи процесот, што само ќе ја влоши ситуацијата. Веројатно и Британија ќе побара да се утврди чие е златото, бидејќи Европската унија се појави во Европа како еден вид супердржава која има свој правен субјективитет. Тоа ќе биде долго судење, иако се уште не се знае кој суд би можел да одлучи за тоа.
Германија беше меѓу првите кои побараа Британија да врати дел од нејзиното злато и мораше да чека пет години, а кога беше вратено, се покажа дека златните шипки не се тие што беа првично депонирани.
Предавството како решение
Берлин дури побара од резолуцијата на Бундестагот пред неколку години Америка да врати околу 4.700 тони германско злато депонирано во Федералните резерви, но тоа се уште не се случи.
Кога сето ова ќе излезе на виделина, што е многу скоро, Америка секако ќе биде на страната на Британија бидејќи е во слична ситуација. Банката на федерални резерви или го нема тоа злато, или не е злато што првично беше депонирано.
Земјите членки на ЕУ и НАТО, повторно соочени со нови понижувања, повторно ќе бидат на удар. Може да има и причина за досега ретко видената британска лојалност кон официјална Америка. Лондон ја очекува заштитата на Америка, како лидер на новоформираниот „колективен Запад“, во таа деликатна ситуација, поточно грабеж.
Проблемот со тоа злато во Англија може да биде и една од причините зошто британската елита го поддржа напуштањето на ЕУ. Зашто, ако Британија е во ЕУ, тогаш би било многу потешко да се одбрани од грабежот на златото на земјите кои се во ист блок. Но, ситуацијата се промени, па сега очигледно се верува дека предавството на Брегзит, но и повеќето Британци, би можело да биде подобро решение.
Преку војната во Украина, Велика Британија создава или го обновува сојузот со земјите од ЕУ, пресметувајќи дека ќе им биде потешко да го бараат своето злато од сојузничката земја. Колку и да е наивно, тоа мислење е присутно во Лондон, пишува Нови Стандард.
