ЧИТАМЕ: Патрик Диксон – Градење подобар бизнис | Дел 3/5

Што мотивира профитот?

Ретко имам сретнато претседавач или главен извршен раководител на јавно наброена корпорација кој е навистина страстен за акционерската вредност, крајниот резултат од профитот или приходот од капиталот, како што се за нивните деца, за интересите во слободното време, за работите во заедницата во кои се вклучени, или за што и да било на кое посветуваат енергија надвор од бизнисот. После сè, кога платената работа завршува, тие заминуваат. Не гледате многу кои се враќаат со понуди да помогнат во слободното време.

Чудно е, тогаш, дека членовите на комисијата на јавни корпорации треба да бидат измамени во замислувањето дека некој друг ќе биде длабоко вдахновен од визија која е доминирана од зголемените основи на профитот година по година. Можете да ветите големи награди за достигнување цели, но краткорочните цели може да бидат дочекани воопшто без страст за сеопфатната мисија, само како желба брзо да се заработи и рано да се оди во пензија.

„Никој, освен инвестициските менаџери, не оди на работа рано бидејќи тој или таа копнее да ги направи акционерите богати“. – Мајкл Хамер, автор на Повторен инженеринг на корпорацијата

Се разбира, тие со големи сопственички влогови во фир-мите за коишто работат, може да имаат подлабоки емотивни врски, а основачите – сопственици, може да ги гледаат нивните компании речиси како деца, но силната емотивна поврзаност останува невообичаена. Во секој случај, не можете да очеку-вате еден главен извршен раководител да има вистинска страст околу иднината на корпорација во акционерска сопственост, кога просечната должина на службата пред да биде отпуштен или оттурнат може да биде кратка колку три и половина годи-ни, во зависност од индустријата и од земјата.

Барајќи промена

„Највозбудливиот пробив на 21-от век нема да се случи поради технологијата, туку поради проширениот концепт на тоа што значи да бидеш човечко суштество“. – Џон Нејсбит, автор на Мегатрендс 2000

Желбата за доброволна работа е дел од истото радикално поместување кое предизвика нови гледишта на рамнотежата работа – живот, на корпоративното управување и на општествената одговорност, и го одразува револуционерниот дух кој би можел да го поттикне секој бизнис во иден успех.

„Целта на животот е живот со цел“. – Роберт Бирн, автор

Кој сè уште претпочита, во секој случај, да работи за големи корпорации? Не многумина во Велика Британија. Девет од десет лица на возраст од 35 до 45 години сакаат да ги напуштат вообичаените работи во бизнисот.⁸ Тешко може да замислите поголема сила за промена во работата.

Тие можат да бидат поделени во групи како што се:

• Вкрстени преместувачи. Овие ја вклучуваат најголемата група од оние кои бараат промена. Тие се успешни луѓе кои бараат да се разгранат на свое, и сè уште се мошне амбициозни за кариерите и нивната иднина, но сакаат живот по нивни сопствени услови, да работат за самите себе, да го пронајдат сопствениот пат.
• Нови автентични. Од овие, толку многу колку седум од десет би ги преполовиле своите плати за „живот со повеќе смисла“. Многумина од нив се селат во провинција или на село, или вршат доброволна работа во странство, или се преобучуваат за работи како учителство или земјишно-пејсажно градинарство.⁹

Многу успешни вкрстени преместувачи подоцна стануваат „постари автентични“, кои бараат да наметнат нешто назад, за поголемото добро, откако ги воделе своите сопствени бизниси.

Незадоволството од работата е силно поврзано со долгите работни часови, делумно бидејќи станува толку тешко да се тежнее за другите интереси. Ако целта е целосно пронајдена надвор од работата, тоа може да биде одлично ако работните часови се ограничени. Но колку подолги стануваат тие часови, толку е поверојатно дека некој ќе почне да се чувствува здробен, незадоволен или дури злоупотребен.