Аналитика
Вчера се навршија 42 години од смртта на претседателот на Социјалистичка Федеративна Република Југославија, Јосип Броз Тито, чии одлуки и начин на управување со државата се уште привлекуваат внимание. Меѓу граѓаните на повеќето поранешни југословенски републики често има полемики за квалитетот на животот од тој период во однос на сегашното време.
Потсетувајќи се на тој период, економистот Љубомир Маџар во интервју за Бизнис.рс изјави дека луѓето, како по својата природа, со носталгија се сеќаваат само на времето кога им било удобно, не обрнувајќи внимание на последиците што тоа ги носи.
„За време на социјализмот, економскиот раст беше многу брз во првиот пат, првите десет години од развојот, но не беше одржлив. Тоа беше постигнато со вградување на забавувањето во стратегијата. „Луѓето се сеќаваат на тоа старо социјалистичко време бидејќи им било пријатно, а забораваат на други работи“, вели Маѓар.
Смета дека кај нашите граѓани сè уште постои носталгија за тие времиња и додава дека се што не е добро од социјализмот останало во општествено-политичкиот живот.
„Другата работа е што во социјализмот државата беше економски моќна во смисла дека поседуваше голем дел од националното богатство и дека различните институции и агенции за поддршка беа многубројни и многу ефикасни во својата работа, но не мора да бидат општествено корисни. Тоа го наследивме од социјализмот и која партија и да дојде на власт го обезбедува поседувањето на тој голем јавен сектор. Овие количества капитал овозможуваат многу помоќна позиција во однос на другите политички актери преку управувањето на придружните институции и агенции, така што наследството од социјализмот спречува валидна конкуренција што се јавува под еднакви услови“, објаснува Љубомир Маџар.
Како што посочува, партијата која ќе се најде на власт има инструменти на моќ на кои никој друг не може да им се спротивстави, поради што имаме ретки промени на владејачките партии.
На прашањето за долговите на државата од тој период, Маѓар наведува дека главно нема вистина.
„Долгот беше голем, но не и смртоносен. Голем дел од долгот властите го префрлија по смената на Милошевиќ во 2000 година, со воспоставување добри односи со западните доверители кои отпишаа близу 8 милијарди долари преку клубовите од Лондон и Париз.
„Отпишувањето на овој долг беше одлична работа за стопанството, бидејќи да не се случеше, нашиот економски развој ќе беше многу помалку успешен и драматично забавен, а денес ќе бевме во неспоредливо полоша ситуација“, заклучува Маѓар.
