Аналитика
Многу истражувања покажуваат на тоа дека успешни имаат нешто заедничко што стана познато како „правило од десет илјади часови“.
Од рана возраст, тие работеле многу повеќе од другите талентирани врсници. Ова правило важи дури и за рок музиката, која јавноста ја доживува како нешто спротивно на самодисциплина и напорна работа.
Споредбите во развојниот пат на врвните спортисти, шаховските велемајстори, научници од различни области, програмери и оние кои подоцна ги основаа најпознатите технолошки гиганти, покажуваат дека сите работеле многу порано од другите во полето што ги направило над просечно успешни. Поточно, на возраст од дваесет години, тие имаа „кариера“ од приближно десет илјади часови работа со цел да го усовршат својот талент.
Ова правило е особено потврдено во полето за кое многумина веруваат дека вродениот талент е неприкосновен водач за успех – во уметноста, пишува славната научна новинарка Малком Гладвел во својата книга „Над просек“.
Како се постигнува успех?
Едно од најпознатите истражувања за ова прашање беше спроведено во 90-тите години од страна на психологот Андерс Ериксон, со двајца колеги од елитната музичка академија во Берлин. Со помош на професори од академијата, тие ги поделија студентите од одделот за виолина во три групи.
На прво место, тие ги рангираа идните sвезди, студенти со потенцијал да станат солисти од светска класа. Втората група се состоеше од оние што професорите ги оценија како „цврсти“. Во третиот беа студенти за кои проценуваа дека нема веројатно да настапат на концерти, со изгледите за предавање музичко образование во некое јавно училиште.
Студентите од сите групи го поставија истото прашање: колку вежбаа од моментот кога за прв пат ја подигнаа виолината?
Магичен број
Се покажа дека сите испитаници почнале да вежбаат на иста возраст, кога имале околу пет години. Првите неколку години вежбаа околу два до три часа неделно. Но, на осумгодишна возраст, почнале да се појавуваат првите сериозни разлики.
Најдобрите ученици во часот вежбале шест часа неделно до деветгодишна возраст, а потоа се повеќе и повеќе вежбале над триесет часа неделно во дваесеттите години. Покрај тоа, врвните изведувачи достигнаа „квота“ од десет илјади часови вежбање во тие години. Просечниот студент до тоа време достигна осум илјади часа, а оние за кои професорите предвидуваа да предаваат музичко образование во училиштата, зад себе имаа само четири илјади часови вежбање.
