Плаќањето со микрочип вграден во рака од научна фантастика стана реалност

Британско-полската фирма Волетмор (Walletmor) стана првата компанија која ги понуди на продажба овие чипови за плаќање што се вградуваат. Основачот и главен извршен директор Војтек Папрота тврди дека „Имплантот може да се користи за да се плати пијалок на плажа во Рио, кафе во Њујорк, фризура во Париз – или во вашата локална самопослуга. Може да се користи секаде каде што се прифаќаат бесконтактни плаќања.“

Чипот на Волетмор тежи помалку од еден грам и е малку поголем од зрно ориз. Се состои од мал микрочип и антена обвиткана во биополимер, материјал од природно потекло кој е сличен на пластика. Папрота тврди дека е целосно безбеден, има регулаторно одобрение и работи веднаш по вградувањето, а тврди и дека секогаш ќе остане цврсто на своето место. Не му треба батерија или друг извор на енергија. Фирмата сега успешно продаде 500 чипови.

Технологијата што ја користи Волетмор е NFC (near field communication), што е она што се користи за бесконтактниот систем за плаќање кај паметните телефони. Другите импланти за плаќање се засноваат на радиофреквентна идентификација, што е технологија слична на она што се користи за физички бесконтактни дебитни и кредитни картички.

Додека голем број луѓе го сметаат овој чип како инвазивен и покренува безбедносни прашања, истражувањето од 2021 година на повеќе од 4.000 луѓе во Обединетото Кралство и во ЕУ покажа дека 51% би размислиле да го користат овој чип како извор на плаќање.

Паумен тврди дека воопшто не е загрижен за безбедносните прашања. „Имплантите за чипови ја содржат истата технологија што луѓето ја користат секојдневно“, тврди тој, „од клучеви до отклучување врати, картички за јавен превоз како што е картичката London Oyster или банкарски картички со функција за бесконтактно плаќање. Растојанието за читање е ограничено со малата намотка на антената внатре во имплантот.

Имплантот треба да биде во рамките на електромагнетното поле на компатибилен RFID (или NFC) читач. Само кога има магнетна спојка помеѓу читачот и транспондерот, имплантот може да се чита. „РФИД чиповите се користат кај домашните миленици за да ги идентификуваат кога ќе се изгубат“, вели тој. „Но, не е можно да се лоцираат со помош на имплант на RFID чип – исчезнатото милениче треба физички да се најде. Потоа целото тело се скенира додека не се најде и прочита имплантот на RFID чип.

Меѓутоа, проблемот лежи и во фактот дека овие чипови, во иднина, може да станат понапредни и полни со приватни податоци на една личност, што ќе доведе до следење на лице. Експертот Теодора Лау, коавтор на книгата „Beyond Good: How Technology Is Leading A Business Driven Revolution“, тврди дека вградените чипови за плаќање се „продолжение на интернетот на нештата“, што значи уште еден начин за поврзување и размена на податоци. Сепак, таа исто така тврди дека придобивките од ваквите технолошки достигнувања мора да се одмерат со ризиците.

Професорката по политика, управување и етика на бизнис школата Хенли на Универзитетот Ридинг, Нада Какабадсе предупредува за напредна иднина. „Постои темна страна на технологијата што има потенцијал за злоупотреба“, вели таа. „На оние кои немаат љубов кон индивидуалната слобода, им отвора нови заводливи погледи за контрола, манипулација и угнетување. И кој ги поседува податоците? Кој има пристап до податоците? И дали е етички да се чипираат луѓето како што правиме ние со домашните миленичиња?“