Аналитика
Неодамнешна студија, објавена во Nature Communications откри докази за емисии на метан што се ослободуваат од антарктичкото морско дно. Ова истражување истакнува критичен јаз во нашето разбирање за тоа како климатските промени влијаат врз ослободувањето на метан, моќен стакленички гас. Наодите ја нагласуваат итноста од проучување на овие емисии, особено бидејќи антарктичкиот регион се затоплува со невидени брзини. Додека продолжуваме да се справуваме со климатските промени, ова откритие би можело да игра клучна улога во преобликувањето на нашите идни еколошки стратегии.
Метанот, еден од најмоќните стакленички гасови, често се занемарува во пошироката климатска дискусија, но неговиот потенцијал за забрзување на глобалното затоплување не може да се потцени. Во последниве години, научниците беа особено загрижени за ефектите од затоплувањето на температурите врз резервоарите на метан во поларните региони, особено Антарктикот.
Неодамнешна студија откри метан што се пробива низ пукнатините на морското дно на Росовото Море, област на северниот брег на Антарктикот. Ова откритие не е изолирано; истражувачите забележаа дека феноменот се чини дека е широко распространет низ целиот регион, со потоци од метански меурчиња видливи на површината на океанот.
Како што планетата продолжува да се затоплува, овие протекувања на метан би можеле значително да придонесат за забрзување на климатските промени, интензивирајќи ја итноста од справување со оваа тивка закана.
ЗОШТО Е МЕТАНОТ ОПАСЕН ЗА ГЛОБАЛНИТЕ КЛИМАТСКИ ПРОМЕНИ?
Способноста на метанот да ја заробува топлината е 25 пати поголема од јаглерод диоксидот во период од 100 години. Додека јаглерод диоксидот често е во фокусот на дискусиите за климатските промени, метанот се смета за „супер загадувач“ од страна на Агенцијата за заштита на животната средина на САД. Студијата за Антарктикот додава критична димензија на нашето разбирање на улогата на метанот.
Истражувачите забележале дека истекувањето на метан се појавува во области со протекување на течности богати со јаглеводороди, што сугерира дека регионите каде што ледената маса се разредува би можеле да бидат особено ранливи. Авторите на студијата истакнуваат значаен проблем:
„Постои континуиран јаз помеѓу измереното зголемување на атмосферскиот метан и вкупните емисии предвидени од моментално познатите извори на метан.“
Ова несовпаѓање укажува на критична потреба од повеќе истражувања за да се пополнат празнините и да се усоврши нашето разбирање за емисиите на метан и нивното влијание врз животната средина.
Главен фактор во овој процес е намалувањето на ледената маса на Антарктикот. Како што глечерите и ледените покривки се истенчуваат, тие вршат помал притисок врз метанот складиран во подводните резервоари на пермафрост. Ова намалување на притисокот го зголемува ослободувањето на метан, бидејќи гасот повеќе не е ограничен од тежината на мразот. Ова е значителна загриженост, бидејќи трендовите на затоплување во антарктичкиот регион се забрзуваат, што доведува до понатамошно губење на мразот. Студијата нагласува дека ослободувањето на метан би можело да стане поизразено во наредните години, што ја прави потребата за климатска акција уште поитна. Истражувачите нагласија дека „Зголемените климатски влијанија на Антарктикот, вклучително и широкото намалување на ледената маса, ја нагласуваат важноста на разбирањето на сегашната и идната динамика на ослободување на течности и гасови од значајните резервоари предвидени во регионот“.
Резервоарите на метан на Антарктикот во голема мера се занемарени, но ова ново истражување ги става во центарот на вниманието. Научниците со години знаат дека океаните и крајбрежјата се главни извори на емисии на метан, но целосниот обем на овие емисии на Антарктикот останува нејасен.
Фактот дека овие протекувања се чини дека се широко распространети сугерира дека феноменот може да биде почест отколку што се сметаше претходно, и како таков, станува клучно подобро да се разбере како овие емисии ќе се менуваат како што климата продолжува да се затоплува.
Со забрзувањето на губењето на мразот на Антарктикот, наодите од студијата сугерираат дека ослободувањето на метан би можело значително да се зголеми во наредните децении, придонесувајќи за глобалното затоплување на начини кои сè уште не се целосно разбрани. Иако се потребни повеќе истражувања за да се квантифицира целосниот обем на емисиите на метан од морското дно на Антарктикот, овие наоди служат како итен повик за акција.
(Фото: Green Matters)
