Аналитика
Во потрага по одржливо човечко присуство на Месечината, научниците од Кинескиот универзитет во Хонг Конг направија значаен чекор напред: развија иновативна технологија што овозможува добивање на вода од месечевата почва, која потоа може да се користи за создавање кислород и хемиско гориво. Овој пробив би можел драстично да ја намали потребата за скап транспорт на основни ресурси од Земјата и да ја отвори вратата за идно истражување на длабоката вселена.
Во студија објавена во реномираното научно списание Joule, истражувачкиот тим предводен од д-р Лу Ванг претстави фототермална стратегија која ја користи сончевата светлина за претворање на јаглерод диоксид – од издишувањето на астронаутите – во кислород и горивни компоненти. Притоа, вода се извлекува од месечевата почва користејќи термален ефект, а потоа се користи за хемиска реакција со CO₂, создавајќи водород и јаглерод моноксид – гасови што се основа за создавање гориво и поддршка на животот.
Технологијата е тестирана со примероци од мисијата Chang’E-5, како и со симулирана лунарна почва. Иако резултатите се ветувачки, научниците предупредуваат на бројни предизвици кои остануваат: екстремните температурни промени, силното зрачење, слабата гравитација и хетерогеноста на природната месечева почва значително ја комплицираат имплементацијата на терен.
Сепак, клучниот потенцијал на оваа технологија лежи во можноста за локално искористување на лунарните ресурси. Според студијата, само еден галон вода (околу 3,78 литри) чини околу 83.000 долари да се транспортира до Месечината – а еден астронаут троши просечно по четири галони дневно. Со оваа технологија, скапите и логистички комплексни мисии би можеле да се поедностават, а идните бази на Месечината да станат одржливи.
„Никогаш не ја замислувавме целосно „магијата“ што ја носи лунарната почва“, изјави Ванг. „Нашиот интегриран пристап за екстракција на вода и фототермална катализа на CO₂ е прв од ваков вид, и би можел суштински да ја зголеми енергетската ефикасност, намалувајќи ја потребата за комплексна инфраструктура.“
Иако технологијата сè уште не е подготвена за директна примена на Месечината, истражувачите веруваат дека ова е клучен чекор кон самодоволни вселенски мисии. Во иднина, истата технологија би можела да се примени и на други вселенски тела како Марс, каде ресурсите се уште поскапоцени.
Технологијата не само што ја рефлектира еволуцијата на инженерството и хемијата, туку поставува и нови основи за тоа како човекот би можел да го прошири својот досег надвор од Земјата – користејќи ги природните ресурси на другите светови за сопствен опстанок.
