Аналитика
Кога роботската рака станува мерка за индустриска моќ, Кина го постави темпото: фабриките таму во 2024 година вградија речиси 300.000 нови машини и ја поминаа границата од два милиони активни индустриски роботи, повеќе од кој било друг поединечен пазар. Соединетите Држави, во споредба, додадоа околу 34.000, што го открива разликата во брзината на автоматизација меѓу двете економии. Податоците на Меѓународната федерација за роботика ја потврдуваат оваа слика: кинеската индустриска стратегија не е импулс, туку долгогодишен курс.
Корените на овој подем водат до државни политики и капитал што систематски ја туркаат роботиката напред. Кампањата „Произведено во Кина 2025“, лансирана во 2015 година, експлицитно ја препозна роботиката како клучен столб за намалување на зависноста од увоз и за премин кон повисока додадена вредност. Во пракса, тоа значеше субвенции, евтини кредити преку државни банки и поддршка за аквизиции, што им овозможи на домашните компании да скалираат технологија и производство. Од 2017 година, кинеските фабрики секоја година инсталираат над 150.000 роботи – темпо што не го следат Јапонија, Германија, Јужна Кореја или САД, каде минатата година инсталациите дури и опаднаа во споредба со 2023.
Денес, роботите не се само механички мускули на производните ленти; тие се поврзани со системи за вештачка интелигенција што ги следат перформансите, откриваат тесни грла и предвидуваат одржување. Во дел од погони, машините ја заменуваат рутинската рачна работа; во други, работниците добиваат нови улоги – програмирање, надзор, анализа на податоци – за да работат рамо до рамо со автоматизацијата. Оваа трансформација отвори побарувачка за инсталатери и интегратори на системи, па платите за специјалисти за монтажа и пуштање во работа се искачија кон 60.000 долари годишно – значајно ниво за индустриските стандарди во Кина.
Од позиција на масовен увозник, земјата брзо ја редефинира и улогата во глобалниот синџир на снабдување. До 2024 година, речиси три петтини од новоинсталираните индустриски роботи во Кина се произведени дома; истовремено, кинеските фабрики учествуваат со приближно една третина од светската производна аутпут. Така, Пекинг не е само „фабрика на светот“, туку сè повеќе и најголем снабдувач на машините што го движат тоа производство.
Паралелно, се создава екосистем за хуманоидни роботи, сегмент кој не е дел од официјалните статистики на федерацијата, но брзо добива тежина. Градовите отворија големи центри за обука на хуманоиди за тестирање во реални сценарија и генерирање висококвалитетни податоци за тренинг. Најголемиот, во пекиншката област Шиџингшан, се простира на повеќе од 10.000 квадратни метри и годишно планира да создава над шест милиони точки на податоци. Таму роботите минуваат низ 16 реплицирани средини – од производен погон и малопродажен простор до центар за нега и паметен дом – за да се забрза нивното зреење од прототип до комерцијална платформа.
Домашните компании како „Унитри Роботикс“ агресивно ја бркаат ценовната точка за масовно распоредување: нивните основни хуманоиди чинат околу 6.000 долари, далеку под цените на водечките американски конкуренти, а амбициите одат до можен излез на берза до крајот на 2025. Истовремено, централните власти ја истакнаа „отелотворената интелигенција“ – ИИ интегрирана во физички системи – како стратешка индустрија, поставија насоки за широко индустриско распоредување и иницираа мрежа национални тест-центри за апликации на ИИ. Регионите брзо одговорија: Пекинг координира со бази во Жеџијанг, Шандонг, Анхуи и Хенан, а Шангај веќе најави теренски тестови.
Според индустриски процени, кинескиот пазар за роботика би можел да порасне од околу 47 милијарди долари во 2024 на над 100 милијарди долари до 2028. Додека остануваат предизвици – од зависноста од врвни сензори и полупроводници до недостиг на специјализирани кадри – импулсот е јасен. Кина не само што ги поставува рекордите во индустриската автоматизација, туку активно го гради и следното поглавје: хуманоиди што учат во стандардирани „кампови“, ИИ што го оптимизира секој циклус и домашни брендови што го менуваат односот на сили во глобалната роботска индустрија.
Резултатот е глобална прераспределба на индустриската моќ. Таму каде што Јапонија, Германија и Јужна Кореја со децении беа референтни точки за автоматизација, растот им забави; Кина, со обемот на својата економија и со државно водената стратегија, ја крева летвичката уште повисоко. И ако роботската рака е новиот „економски бицепс“, моментално најсилниот бодеж доаѓа од исток.
