Како започнал процесот на фалсификување пари?

Фалсификувањето е штетно за сите економии засновани на пари. Казните во претходните времиња биле неверојатно сурови. На пример, во Велика Британија од 17 век, мажите фатени како фалсификат биле обесени, додека жените биле запалени. Смртната казна за фалсификување била вообичаена казна до релативно неодамна.

На тоа се гледаше како на предизвик за државниот авторитет, и на попрактично ниво, лажните пари се закануваа да ги забават националните економии. Распространетото фалсификување исто така, имаше потенцијал да предизвика брза инфлација, со зголемување на вкупната понуда на пари.

Земјите во војна требаше да ги преплават своите непријатели со фалсификувани пари како начин да ја уништи нивната економија, иако логистиката понекогаш спречуваше шемата да работи. Во Втората светска војна, нацистите отпечатиле залихи на лажни британски фунти, кои имале намера да ги исфрлат од авионите што летале над Велика Британија. Овој план буквално никогаш не се реализираше.

Владата на Соединетите држави започна да кова парички во 1792 година, но хартиените пари беа друга приказна. Идентификувањето на фалсификувани сметки меѓу сите различни дизајни во исто време било навистина тешко, бидејќи од Граѓанската војна, една третина од сите хартиени пари во САД биле фалсификувани, а да не ги спомнуваме купиштата лажни конфедеративни пари.

За да се справи со зло на фалсификувана валута, Абрахам Линколн ја создаде Тајната служба, која се занимавала само со фалсификување. Во текот на крајот на 19 век, серија реформи го централизираа издавањето хартиена валута под надзор на Министерството за финансии.

Целосно стандардизирана валута следеше во 20 век. Парите на федералните резерви, парите кои се користи денес, издадени од централната банка од 1913 година, започнаа да ги заменуваат претходните банкноти издадени директно од Министерството за финансии. Единственоста ги правеше фалсификуваните сметки потешко да поминат отколку во раните денови на републиката, но некои лукави криминалци испробуваа креативни техники. 

Дистрибуцијата на фалсификати стана изнуда и шверц. Тајната служба продолжи да ги испитува и затвора домашни операции. И тогаш дојдоа супер-бакнотите. Супер-банкнотите, исто така наречени супердолари, и тие започнаа да се појавуваат на крајот на 80-тите години на минатиот век.

За разлика од обичните фалсификати, кои обичен експерт можел да ги идентификува без тешкотии, супер-банкнотите беше практично идентична со вистинските пари. Органите за спроведување на законот можеа само да шпекулираат кој ги прави овие супер-банкноти, но тие верувале дека виновникот мора да биде непријателска влада. Само влада би можела да го постигне квалитетот на изработката.

Вистински американски пари се печатат на комерцијална хартија, мешавина од лен и памук, со ситни црвени и сини нишки расфрлани во смесата, а приватната компанија за валута Крејн е ексклузивен снабдувач, додека сојузната влада е нејзин ексклузивен купувач. За оригинални долари е потребно и печатење во инталио, повеќестепен процес кој создава посебна текстура.

Кој и да ги правел супербанкнотите, имал пристап до опрема која била функционално идентична со американската влада. Осомничени првично беа источна Германија и Иран, иако конвенционалната мудрост ги натера американците да мислат дека можеби Северна Кореа е во “игра”. Шпекулациите дури ја посочија ЦИА како подземна операција. Мистеријата остана нерешена.

Со ново ниво на техника, која се заканува сериозно да ја наруши довербата на јавноста, или можеби дури и стабилноста на доларот, Министерството за финансии, Федералните резерви и тајната служба работеа на првиот голем редизајн на хартиената банкнота во последните неколку децении, со нова верзија од 100 американски долари објавени во 1996 година.

Новите безбедносни карактеристики вклучуваа воден жиг, во форма на безбедносна лента, која свети розово под црно светло, микропечатење надвор од опсегот на повеќето потрошувачки дигитални процеси, мастило што ја менува бојата кога се гледа од различни агли, и холограм. Како што следеа нови верзии на други банкноти, заедничка тактика беше да се продолжи со имитирање на старите дизајни, кои сè уште беа законски парични средства.

И покрај застрашувачките препреки што ги фрлија новите 100-ки, 50-ки и 20-ки, фалсификаторите веднаш почнаа да ги обработуваат новите детали. Можеби не е изненадувачки што супер-банкнотите од следната генерација излегоа на пазарот, со оглед на изворите што им беа достапни на нивниот печатач. Но, тоа нелегално печатење беше одеднаш поврзано со озлогласениот Арт Вилијамс.

Како што детално објавува новинарот Џејсон Керстен во својата книга „Уметност за правење пари“ од 2010 година, Вилијамс ја започнал својата кариера во 1987 година, на 15-годишна возраст, учејќи ја уметноста за рачно печатење пари од менторот наречен „Да Винчи“. Во текот на 90-тите години, тој го усоврши својот сопствен метод кој комбинираше традиционални техники на печатење со дигитална манипулација со Фотошоп. За своите производи имаше штала со клиенти од подземјето, продавајќи ги своите отпечатоци за 20 центи за секој долар.

По ослободувањето од второто кратко затворско работење во 1996 година, неговата девојка Натали му покажа една од новите верзии од 100 долари. Покрај слоевите на колорит потребни за да се совпаднат со дизајнот на вистинските пари, тој сакаше и хартија што може да се корисити со јодно пенкало, што станува црно кога се нанесува на повеќето хартии од дрво. Арт и Натали ја претворија операцијата во романтична авантура, која се впушти во уличен криминал.

Тогаш Натали одела од продавница до продавница, а Арт ги носеше пакетите и ја снабдуваше Натали со лажни 100-ки. Сега тие правеа значително повеќе од 20 проценти на секоја сметка. Дел од она што ги направи патувањата толку успешни било сфаќањето на двојката дека не можат да “удрат” во иста продавница, па дури и во ист трговски центар, двапати по ред. Малите градови исто така се покажаа помалку веројатно да ја доведат во прашање автентичноста на сметките отколку на пример, луѓето во Лос Анџелес. 

Во меѓувреме, во доцните 90-ти и раните 2000-ти, на сцената се појави уште еден многу други фалсификатори. Некои деца биле прагматични, печатејќи банкноти со мала вредност. Во многу случаи, тие користеле обична хартија за печатач, на која што веднаш можело да се примети дека банкнотата е фалсификат. И користењето на лупа, можело да ги открие заматените детали. Потоа се појавиле големи “играчи” во Колумбија. Па следело криминалистички организации кои се појавувале во речиси секоја држава.

По вековната трка со фалсикувањето, падот на лажните пари може да дојде со пад на реалните пари. Падот на готовината и преминот кон дигитална готовина значи само дека сајбер заканите се поопасни од кога било и се влошуваат цело време. Дури и хакирањето на една од вашите сметки преку Интернет или кредитни картички може сериозно да му наштети на вашиот живот и финансиското влијание може да биде катастрофално.

Но денес, со преминувањето кон крипто-валути, фалсификувањето станува се потешко дури и за професионалните хакери. Тоа ги прави владите и министерствата, еден чекор пред криминалците, и на долг рок се покажува дека, можно е да се стави крај на фалсикувањето на пари.

Т.Д