Аналитика
Суд во Милано ја стави компанијата „Валентино Бегс Лаб“ под судска управа поради тоа што нејзините чанти биле произведувани во работилници обвинети за експлоатација на работници, при што за изработени чанти со брендот „Валентино“ тие добивале само 35 до 75 евра по парче.
Според новоиздадената одлука на италијанскиот суд, „Валентино Бегс Лаб“ се виновни што не успеале да ги контролираат своите добавувачи, овозможувајќи бизнис модел кој дава приоритет на профитот пред усогласувањето со законите за труд. Компанијата поврзана со „Валентино“ сега има една година да ги усогласи своите практики со италијанското трудово право – иако периодот на администрација може да се укине порано доколку се спроведат соодветни реформи порано, пишува The Fashion Law.
Во случајот „Валентино Бегс Лаб“, полицијата на карабињерите провери седум работилници во кинеска сопственост околу Милано помеѓу март и декември 2024 година. Истрагата се фокусираше на 67 работници, вклучувајќи девет кои работеа вон евиденција и тројца кои беа недокументирани имигранти. Работниците наводно спиеле во работилниците за да овозможат производство 24 часа на ден, како што првично објави Ројтерс, додека безбедносните уреди наводно биле отстранети од машините за да се максимизира брзината. Податоците за потрошувачката на електрична енергија открија непрекинати производствени циклуси – дење и ноќе, вклучително и празници – што го нагласува она што обвинителите го тврдат како намерен бизнис модел изграден врз експлоатација на работна сила.
Судот утврди дека еден изведувач, Bags Milano Srl, се потпира исклучиво на Valentino Bags Lab како свој единствен клиент од 2018 година, произведувајќи приближно 4.000 чанти Valentino месечно по цена од 35 до 75 евра по парче. Истите тие чанти потоа се продавале по малопродажни цени помеѓу 1.900 и 2.200 евра. Судски извори тврдат дека Bags Milano дополнително им доверила работа на дополнителни работилници во кинеска сопственост под подеднакво проблематични услови.
Иако ниту Valentino ниту Valentino Bags Lab не се соочуваат со кривична истрага, сопствениците и на директните и на индиректните добавувачи за кои станува збор се под истрага за експлоатација на работна сила и вработување на недокументирани работници.
Пресудата на судот ја одразува неговата растечка нетолеранција кон она што обвинителите го нарекоа „генерализиран и консолидиран метод на производство“ во рамките на луксузниот сектор: аутсорсинг на производството на недоволно регулирани, честопати кинески работилници кои работат на маргините на трудовото право. Во исто време, судската интервенција го означува најновиот во растечкиот бран на правни интервенции насочени кон прекршувања на работните прописи во италијанскиот синџир на снабдување со луксузни производи – акција што брзо станува едно од дефинирачките регулаторни движења во европската мода.
Слични случаи се водени против италијанските операции на подружниците на „Кристијан Диор“, „Армани“ и „Алвиеро Мартини“, во сопственост на LVMH, од декември 2023 година. Иако на сите три претходно санкционирани компании судските управи им биле укинати рано по корективните мерки, судиите во случајот „Валентино Багс Лаб“ нагласија дека претходното спроведување било широко објавено – а сепак, компанијата продолжила да ангажира добавувачи кои не ги почитуваат прописите, според судот.
И покрај ризиците за репутацијата и зголемената регулаторна контрола, судот рече дека „Валентино Багс Лаб“ „продолжила да работи со добавувачи кои ги експлоатираат работниците и користат работна сила кршејќи ги безбедносните прописи, без на никаков начин да ги зголеми своите контролни системи“.
Во таа позадина, производствениот систем во срцето на италијанскиот луксузен сектор – кој сочинува повеќе од половина од глобалното производство на луксузни производи, според „Бејн и Компани“ – е под зголемен притисок. „Прашањето за компензација на подизведувачите е централно“ за предметниот случај и други слични, вели Орнела Аузино, чија компанија со седиште во Неапол развива и произведува кожни производи. Но, проблемот е исто така „длабоко поврзан со недостатокот на транспарентност во договорите: Во оваа индустрија нема вистински договори за синџирот на снабдување, само еднострани протоколи што секој бренд одлучува да ги спроведе како што смета за соодветно“. Резултатот? „Секој си поставува своја цена по минута и цени, и има многу малку следење дали се исполнети законските минимуми потребни за одржување на бизнисот во живот. Потоа сè се делегира на големи компании и ревизии, па кога нешто тргнува наопаку, или ревизијата е таа што не успеала или главниот добавувач е тој што направил грешка“.
Индустријата за луксузни стоки се соочува со критична пресвртница: за да ја зачуваат својата конкурентска предност (и вредноста на – и ценовната моќ зад – етикетите како „Произведено во Италија“), компаниите ќе треба да направат докажани структурни реформи за да зависат од маркетиншки пораки што се фокусираат на висококвалитетни понуди и соодветна изработка.
