Аналитика
Ликискиот пат (Likya Yolu, Lycaian Way), кој се протега од турското летувалиште Фетије во покраината Мугла до Анталија на медитеранскиот брег на Турција, е на врвот на листата на списанието „Најубави планинарски патеки во светот“ на списанието „Тајм аут“.
Списанието од Велика Британија го рангираше Ликискиот пат, долг околу 540 километри, на прво место меѓу живописните пешачки патеки во светот. Патеката им нуди на планинарите единствена мешавина од природа, историја и прекрасен поглед на крајбрежјето додека се извива низ античките ликиски урнатини и традиционалните села.
АНТИЧКИОТ БИСЕР – ЛИКИЈА
Ликија е историското име на полуостровот Теќе, кој се протега во Медитеранот на јужниот брег на Турција. Планините се издигаат стрмно од карпестиот брег, нудејќи прекрасни погледи и разновидни пешачки тури. Преовладува шумарството; боровите се мешаат со јагоди и рогач, а на повисоките надморски височини им отстапуваат место на смрека и кедар. Заедно со крајбрежниот туризам, земјоделството со висок интензитет е збиен на делтите.
Ликијците биле демократски, но независен, воинствен народ, со развиен уметнички стил и висок животен стандард. Нивната стратешка позиција им дала единствени можности за поморска трговија и (понекогаш) за пиратство. По персиската власт, Ликијците го пречекале Александар Велики и ја апсорбирале грчката култура. Подоцна, Ликија станала провинција на Римското Царство. Римјаните развиле многу градови и пристаништа, поврзувајќи ги со поплочени патишта и опремувајќи ги со театри, бањи, форуми, храмови и церемонијални порти.
Од 4 век, христијанството се проширило и, како што се распаѓало Римското Царство, многу византиски манастири биле основани во ликиските ридови. Ликиски гробови и урнатини има во изобилство на полуостровот, а Ликискиот пат минува покрај околу 25 оддалечени историски места.
ПЕШ ПО РИМСКИ ПАТИШТА, КОЗЈИ ПАТЕКИ, СТРМИНИ
Ликискиот пат е маркирана земјена патека, долга 760 км, која пеш се поминува за 35 дена, околу брегот на Ликија во јужна Турција, од Фетије до Анталија. Патеката се состои главно од римски патишта, стари патеки и патеки за мазги, честопати тврди и каменести под нозете, несоодветни за планински велосипеди. Сместена помеѓу брегот и планините, често има стрмни наклони.
Истражена, дизајнирана и обележана е од страна на Кејт Клоу, британско-турска аматерска историчарка, во 1999 година. Првата пешачка рута во Турција на долги релации, направена е со цел да се идентификуваат и заштитат некои од старите патишта во Турција. Сега ги вклучува Патиштата на Свети Никола, мрежа од патеки што ги поврзуваат урнатините византиски манастири над Демре, поврзани со Ликискиот пат.
Почетната точка, во атактивниот Олудениз, е на 2 часа од аеродромот Даламан, а крајната точка сега е во Гејикбајири, од каде што има дневни автобуси до Анталија. Дополнително, на три места по патеката има групи локални пешачки патеки, обележани со жолта и црвена боја. Тоа се мрежата на патеки Фетије (креирана од Ерсин Демирел за Трговската комора Фетије, но повеќе не се одржува); Патеките Кемер, одржувани од општина Кемер, и Патеките Коњалти, одржувани од општина Коњалти.) Некои од нив се вклучени или поврзани со Ликискиот пат, па може да видите црвени и жолти знаци.
Постои добар јавен превоз по целата патека и можности за пливање, кану или параглајдинг. Планинарењето е најдобро во пролет или есен – февруари-мај или септември-ноември. Особено го препорачуваме февруари, кој е често потопол и посончев од март. Летото во Ликија е премногу жешко за долги прошетки. Освен во 3 делови на високо ниво, секоја вечер можете да најдете сместување во селски куќи, пансиони или мали хотели. За планинари ќе има многу места за кампување во дивината со вода во близина.
